„Adoptując jednego psa nie zmienisz całego świata, ale zmienisz świat tego psa”

Kto śle­dzi mnie na Insta­gra­mie z pew­no­ścią zauwa­żył małe­go, pra­wie czar­ne­go szcze­nia­ka, któ­ry to zamiesz­kał razem ze mną i Domow­ni­kiem nie­daw­no. A jak adop­cja to i praw­dzi­wy dom. A jak dom to i legowisko…

Do zro­bie­nia psie­go lego­wi­ska czy­li zwa­nej po moje­mu – psiej budy, potrze­bu­je­my swe­ter, podusz­kę, wypeł­nie­nie (np. sta­rą pościel) i przy­bo­ry do cię­cia i szycia.

Co zro­bi­łam:

1. Roz­ło­ży­łam swe­ter na pła­skiej powierzch­ni i wymy­śli­łam, że buda będzie „łado­wa­na” za pomo­cą kołnierza.
2. Przy­ło­ży­łam podusz­kę do środ­ko­wej czę­ści swetra.
3. Odcię­łam nad­miar z dołu – pamię­ta­jąc o zosta­wie­niu kil­ku cen­ty­me­trów zapa­su na szwy. 

   

4. Zszy­łam ze sobą ręka­wy i zaszy­łam dół swetra.
5. Sta­rą pościel i reszt­ki swe­tra zwi­nę­łam w rulon o dłu­go­ści zszy­tych rękawów.
6. Wypeł­nie­nie umie­ści­łam w rękawach.
7. Wałek z ręka­wów przy­szy­łam do swe­tra, by stwo­rzyć jeden spój­ny kawał budy. 

   

8. Podu­chę wsa­dzi­łam przez koł­nierz do środ­ka i…
9. … dałam budę psu.

Kocha­ny ten pies, takie psie dziec­ko. A buda? Cał­kiem sobie ta psia buda.

Dro­dzy Czy­tel­ni­cy, tak szcze­rze, to nie waż­ne czy buda jest ład­na, nie waż­ne nawet czy jest mięk­ka, wszyst­ko jed­no czy kupio­na w mar­ke­cie, uszy­ta samo­dziel­nie, a może nawet buda to nie buda, tyl­ko kawa­łek ręcznika.

Dla psa czy inne­go zwie­rzę­cia naj­waż­niej­sza jest po pierw­sze MIŁOŚĆ, a po dru­gie ODPO­WIE­DZIAL­NOŚĆ. Uwa­żam, że w tym dru­gim sło­wie zawrzeć moż­na już wszyst­ko pozo­sta­łe (jedze­nie, budę, leka­rza, zaba­wę i bycie ze sobą do koń­ca życia).

Mówi się, że „Adop­tu­jąc jed­ne­go psa nie zmie­nisz całe­go świa­ta, ale zmie­nisz świat tego psa”. W schro­ni­skach na całym Świe­cie jest mnó­stwo porzu­co­nych, bez­pań­skich, czę­sto skrzyw­dzo­nych zwie­rząt. Dopó­ki choć jed­no z tych zwie­rząt znaj­du­je się za kra­ta­mi, dopó­ty nie powin­no się roz­mna­żać pozo­sta­łych osob­ni­ków. Pro­blem pseu­do hodow­li to temat osob­ny, ale rów­nie prze­ra­ża­ją­cy! W czym my ludzie jeste­śmy lep­si od pozo­sta­łych zwie­rząt zamiesz­ku­ją­cych Zie­mię? Tak po praw­dzie jeste­śmy naj­gor­szym z gatun­ków, któ­re kie­dy­kol­wiek zamiesz­ki­wa­ły tą pla­ne­tę… jest mi wstyd, jest mi żal, jestem wściekła!

W poje­dyn­kę świa­ta nie zmie­ni­my, ale im nas wię­cej tym mamy więk­sze szan­se! Może­my zacząć od pomo­cy bra­ciom naszym najmniejszym.

Jak to zrobić?

REAGUJ – widzisz krzyw­dę, zagu­bio­ne zwie­rze, głód, sta­rość, cho­ro­bę, strach? Reaguj – pomóż!

ANGA­ŻUJ SIĘ – Inter­net to wiel­ki twór, obser­wuj stro­ny poświę­co­ne danej tema­ty­ce, udo­stęp­niaj wia­do­mo­ści dalej, szu­kaj, prze­ka­zuj, a może ktoś inny pomoże?

WSPO­MA­GAJ – zawsze naj­bar­dziej bra­ku­je pie­nię­dzy, ale kasa to nie wszyst­ko. W schro­ni­skach dla zwie­rząt potrze­ba wolon­ta­riu­szy, zwie­rzę­tom trze­ba dostar­czać ludz­kie­go towa­rzy­stwa – moż­na np. wycho­dzić z nimi na spacery.

TYM­CZA­SO­WO – jeśli jesteś oso­bą cier­pli­wą, masz warun­ki cza­su i miej­sca, to możesz zostać domem tym­cza­so­wym. To bar­dzo pomoc­ne w pro­ce­sie socja­li­za­cji ze świa­tem. Łatwiej cze­kać na swo­je­go czło­wie­ka w czło­wie­czym domu, niż w zim­nym schro­ni­sko­wym boksie.

NA STA­ŁE – to oczy­wi­ście naj­cięż­sza, bo naj­bar­dziej odpo­wie­dzial­na decy­zja. Na sta­łe, czy­li w zdro­wiu i w cho­ro­bie, w rado­ści i w smut­ku, w upier­dli­wej mło­do­ści i przy­krej sta­ro­ści, na sta­łe czy­li do koń­ca świata.

A co na to wszyst­ko ja?

Ja pra­gnę przed­sta­wić Wam Krop­kę – małe­go, mix szcze­niacz­ka, któ­ry przy­je­chał na chwi­lę, a został na stałe.

War­to prześledzić:

• Schro­ni­sko Dla Zwie­rząt w Toma­szo­wie Mazo­wiec­kim – fb. powa­dzo­ny przez wolon­ta­riu­szy TUTAJ
• Ami­cus Canis – Fun­da­cja na Rzecz Zwie­rząt Skrzyw­dzo­nych – fb. TUTAJ
• Sto­wa­rzy­sze­nie Pomo­cy Świn­kom Mor­skim – fb. klik­nij TUTAJ
• Fun­da­cja Ogo­ny (szczur­ki i nie tyl­ko) – fb. TUTAJ